Odżyła Mława, zwana też Muławą,  mityczna pramatka mławian. Powróciła za sprawą znanej artystki - plastyczki  Joanny Rodowicz. Właśnie ukazała się jej książka pt. „Legenda o Mławie”.  Autorka wykorzystała w niej zarówno  dawne opowieści, m.in. pióra Konstantego Bolesty Modlińskiego, jak też własne  doświadczenia i wyobraźnię, ujawniając zdolności literackie, a do tego sama zilustrowała tekst. 

Rzecz zaczyna epizod z sielskiego życia w XXI stuleciu – w pobliskich Kosinach Bartosowych: „Rozwiesiłam sznurek pomiędzy świerkami. Posadzone przez nas drzewka, których 20 lat temu nie było widać w trawie, zamieniły się w wysoki las. Bawiące się wśród świerków wnuki zamiast pomagać mi w rozwieszaniu prania skakały przez miskę, uciekając przez ślicznym koziołkiem, synkiem kozy Zuzi. Zuzia pasła się niedaleko. Była zadowolona, że rozbrykanym synkiem zajmuje się jej ukochana gromadka: Kuba, Staś i Hela. Najmłodszym Jasiem, identycznie jak koziołkiem też trzeba było się opiekować”.

Roztropna babcia, zatroskana o wychowanie swoich wnuków, postanowiła im opowiedzieć historię tej ziemi. „Dzieci przyniosły kocyk i usiadły wokół”; Jaś już chyba zasypiał. 

Oto wiele wieków temu  na tej ziemi, przez którą przebiegały  szlaki handlowe, zjawiło się czterech braci, zdunów z Czech.  Widząc bory pełne zwierząt, rybne rzeki i duże pokłady gliny, zdecydowali się tu osiedlić. Jeden z nich – Dalibór -  miał  żonę o imieniu Mława, urodziwą i mądrą, co,  jak wiadomo, nie zawsze idzie w parze.  Była ona zielarką – leczyła  ludzi i zwierzęta.  A przy tym potrafiła  godzić zapalczywych braci.

Zdunowie byli nie lada fachowcami.  Budowali doskonałe piece  do wypieku placków z pszennej mąki i lepili  znakomite garnki.  Ba, Emil,  by zaimponować ojcu ukochanej przez siebie miejscowej dziewczyny,  odlał spiżowy dzwon, zawieszono go na wieży  kościoła. 

Cały artykuł w bieżącym wydaniu „TC”.

(kj)